مقدمه:

 نماز یکی از فرائض دینی است که در تمامی شرایط انجام آن واجب است و نه تنها در شریعت اسلامی بلکه در شرایع دیگر نیز تکلیف شده است. تمام انبیاء الهی از نماز یاد کرده اند و مردم را بدان سفارش نموده اند. بهترین وسیله ارتباطی انسان با خدا، مجال گفت و گو ، عرصه را و نیاز و مشاهده تجلای او در مهبط دل است و در جوهره آن سازندگی اخلاقی موج می زند. در توصیف جمال نماز علاوه بر روشنایی بخشی بر جان پیامبر (ص) بعنوان مایه روسفیدی اهل ایمان، طهارت روح عموم مردمان نیز از آن یاد شده است بلکه نماز را بازدارنده گناه و عصیان و پوشاننده خطا و اشتباه دانسته اند.

به چنین دستگیره محکمی همیشه نیازمندیم ولی به گاه بروز خطر و یا در عرصه هایی که لغزشگاهها در آن زیاد است ، محتاج تریم. دوره جوانی و هنگامه دانش پژوهی ایام شور است و غرور.

شتاب سنی و گاه غرور علمی در هم می آمیزد و در خیال خود برای خود ما را قهرمانی بی شکست می سازد.

اما طوفان حادثه نه با تکانه های شدید بلکه با امواج کنار ساحل زورق خیال ما را در هم می ریزد و قایق غرور هم ترک بر می دارد از درون می لرزیم . چه باید کرد ؟ تا به وقت فراخ و استغنا طغیان نکنیم و به هنگام تنگنا و فشار زار و گریان نباشیم؟

قرآن نماز گزاران را در میدان رحمت و زحمت شایستگان متعادل می شناساند.

انما بعثت لا تمم مکارم الاخلاق    پیامبر اکرم (ص)

انسان در عرصه حیات آن سان نیرومند شده که دنیا را ساخته ، اما در عرصه خودسازی خود را باخته. انسان در جبهه تخریب پیروز است ؛ اما در عرصه تهذیب تیره روز. انسان در سایه تهذیب انسان می شود نه با سرمایه تذهیب . تهذیب بر نور می افزاید و تذهیب بر غرور.

إِنَّ الْإِنسَانَ لَیَطْغَى ( علق 6-7)

انسان خود را از زنجیر برون رهانده اما در تسخیر درون وامناده ، دشمنان برونی را سر می کوبد اما دشمن درونی بر می آشوبد.

ای شهان ! کشتیم ما خصم برون            ماند خصمی زان بتر در اندرون

کشتن این کار عقل و هوش نیست          شیر باطن سخره خرگوش نیست            مولوی

انسان ها در وادی آرزوها کاخ هایی رفیع برافراشتند و آن را تنها راه ترفیع نداشتند. کاخ هایی ساختند که سر بر فلک می سایند. و خود در آن می آسایند. این کاخ ها را بر فراز آتشفشان ساخته اند و در سایه آن مایه جان را گداخته اند.

انسان بر اریکه آمال نشسته ، اما از ملیکه ملال نرسته . همه قله های امیال را پیموده اما از چهره دل گرد ملال را نزدوده. او خود کام است ، اما آرام نیست . به همه آرزوهایش رسیده ، ولی روی آرامش را ندیده.

الَّذِینَ آمَنُواْ وَتَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُم بِذِکْرِ اللّهِ أَلاَ بِذِکْرِ اللّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ  (رعد 28)

انسان نه تنها خود که خدا را فراموش کرده ناگزیر حلقه اسارت دنیا را به گوش کرده است.

 وَلَا تَکُونُوا کَالَّذِینَ نَسُوا اللَّهَ فَأَنسَاهُمْ أَنفُسَهُمْ (حشر19)

از آن کسان نباشید که خدا را فراموش کردند و خدا خود ایشان را از یادشان برده ، خودشان را فراموش کرده اند .

ای که در پیکار خود را باخته             

دیگران را تو ز خود نشناخته

تو به هر صورت که آیی بیستی         

 که منم این ، والله آن تو نیستی                مولوی

خود فراموشی معلول خدا فراموشی است.

گر نخواهی خود فراموشت شود    

یاد او کن، یاد او کن ، یاد او

چون به جنگ با خدا شتافته ، دنیای زندگی را تنگ یافته . وَمَنْ أَعْرَضَ عَن ذِکْرِی فَإِنَّ لَهُ مَعِیشَةً ضَنکًا (طه 124)

بشر تا قله های هوش تاخته ولی میله های قفس را نشناخته آن گاه که از قید اخلاق رسته به صید پیوسته . در دنیای بیداد و پولاد دیگر نه کرشمه سپهر آبی است و نه چشمه مهر، آفتابی . بشر پگاه آفرین را از کف داده و به چاه نفرت و نفرین در افتاده . دیگر نه فلق نور دارد و نه شفق شور. انسان با پر و بال دانش به اوج کهشکشان ها شتافته اما هنوز خود را نیافته.

علی (ع) می فرماید :

عجبت لمن ینشد ضالته و قد اضل نفسه فلا یطلبها ( غرر الحکم و در الکلم فصل 54، حدیث 18)

جسم او در لجنزار هوس می بالد و روحش از همدمی خار و خس می نالد . چون از یاد خدا نمی لرزد دردام خود می لغزد.

إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِینَ إِذَا ذُکِرَ اللّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ  (انفال 2)

مومنین حقیقی کسانی هستند که چون خدا یاد می شود ، دل هایشان می ترسد و از خوف خدا می لرزد.

جامعه بشری چکادهای رفیع علم و فن آوری را با شتاب در نور دیده و به بلندای بام لذت و رفاه رسیده ؛ اما ابرهای تیره بحران اخلاقی ،آبی آسمان بهرورزی اش را آلوده و روح فراستش را فرسوده.

کشش های نفسانی رودی است خروشان و مهار آن نه چندان آسان . گرداب سهمگین هوای نفس قایق های سست بنیان را سخت در هم شکسته و رشته های پیوندش را از هم گسته . این امواج سرکش نه در آوند آرزو آرام می گیرند و نه با کمند سبو رام می گردند. تا انتهای غرور می تازند و قایق وجود را به کام گرداب گور می اندازند. آتشفشان هوس ها به ظاهر خموش ، اما در باطن چون توسنی چموش است . این توسن چون سرکشی آغازد، تند چون تندر می تازد و سوار کار غافل و جاهل را به قعر دره وحشتناک رذایل می اندازد.

جامعه هنگامی بر دروازه های زرین آرمانشهر انسانی دست می یابد که از دام خود به سوی نام خدا شتابد. فرد فرد انسان ها از صمیم دل رذایل نکوهیده را بزدایند و آن را به فضایل حمیده بیارایند. در مکتب خودسازی آغازین درس، نبرد است و محور آن سازندگی فرد. فرد باید دیگر سازی را از خود آغاز،کند تا بتواند جامعه را بسازد.

گام آغازین آراستن، پیراستن است . تا انسان بوستان دل را از خار و خس و هرزه گیاه های هوس نپیراید، نمی تواند آن را به گل ها و ریاحین عطر آگین مکارم اخلاق بیاراید.

یاد خدا اکسیر نجات است و آب حیات . نماز بر سینه سپهر مکتب می درخشد و یاد خدا را استمرار می بخشد.

نماز باغ زندگی را پر از ریاحین می کند و با شکوفه های یاد خدا صحن دنیا را عطر آگین می سازد. یاد خدا نه تنها در حال نماز، که در هر لحظه به انسان شرف و به زندگی هدف می بخشد. یاد خدا زلال حیات بخشی است که پیوسته جان را طراوت می دهد و روح را لطافت.

فَإِذَا قَضَیْتُمُ الصَّلاَةَ فَاذْکُرُواْ اللّهَ قِیَامًا وَقُعُودًا وَعَلَى جُنُوبِکُمْ ( نساء 103)

آن گاه که از نماز فراغت یافتید، باز د همه احوال ، ایستاده و نشسته و بر پهلو ( و در هر حال که
می توانید ) خدا را یاد کنید.

امام علی (ع) در وصایای خود به امام حسن (ع) می فرماید :

و کن لله ذاکرا علی کل حال     ( بحار الانوار 42/202)

در هر حال خدا را یاد کن.

نماز برای مومن معراج است و برای دد خود خواهی ، علاج . در عروج ، نخستین گام خروج است. خروج از حوزه جاذبه خود ، شرط عروج به ملکوت خدا است.

باید با پر و بال نماز سینه سپهر را پیمود و دریچه مهر را گشود. باید از این سراب پرید و در آغوش آفتاب آرمید.

بیایید خماری دیده را با سبویی از سپیده بشوییم، در زلال واژه های نماز غوطه ور شویم.

بیایید از واژه های نماز وسیله پرواز بسازیم . از وابستگی ها برهیم و دل به دلدار دهیم.

بیایید خدا را در قاب نماز به تماشا بنشینیم.

جوان کیست :

«شما تا جوان هستید می توانید کایر انجام دهید و تا نیرو و اراده جوانی دارید می توانید هواهای نفسانی ، مشتهیات دنیایی و خواسته های حیوانی را از خود دور سازید ولی اگر در جوانی به فکر اصلاح و ساختن خود نباشید دیگر در پیری کار از کار گذشته است. »   امام خمینی (ره)

جوانی بهار زندگی است و اوج ارزندگی ، جوانی ، آغاز شکوفایی غنچه های استعدادهاست . جوانی ، چکاد بلند توانمندی است در میان دو دره ناتوانی کودکی و پیری.

اللَّهُ الَّذِی خَلَقَکُم مِّن ضَعْفٍ ثُمَّ جَعَلَ مِن بَعْدِ ضَعْفٍ قُوَّةً ثُمَّ جَعَلَ مِن بَعْدِ قُوَّةٍ ضَعْفًا وَشَیْبَةً ( روم 54)

در جوانی ندای فطرت گویاست و پای پویش او پویا؛ که هر که به فطرت نزدیک تر ، نیک تر و هر که دورتر مغرورتر . جوانی فصل شور است و شعور ، شعوری که مقدم بر شعر است و مقدمه شعار.

جوانی سراسر سرور است و دوران نشاط و غرور. جوان با تبسم هر غنچه می خندد و با بغض هر ابر می گرید . احساسش نرم تر از نسیم است و گرم تر از شمیم. دلش به صفای آیینه است و به صافی آبگینه . ناراستی را بر نمی تابد و به سوی نادرستی نمی شتابد. دوست دارد که پیوسته راست بگوید و راه درست را بپوید . او شیفته شعر است ؛ اما نه فریفته شعار.

جوانی گنجینه ارزشمندی است که نه کس قدرش را شناخته ، نه بهایش را پرداخته .

امام علی (ع) می فرماید : شیئان لا یعرف فضلهما الا من فقدهما الشباب و العافیه   ( غررالحکم ص 449)

دو چیز است که قدر و قیمتشان را نمی شناسد مگر کسی که آن دو را از دست داده باشد : یکی جوانی و دیگری تندرستی و عافیت است.

جوانی یک فرصت است اگر آن را با فراست قدر بدانیم ، با حراست بر صدر می نشانیم.

مدیران جامعه باید جوان باور باشند و جوان یاور. فرادستی اش را باور کنند و فرو دستی اش را یاوری نمایند.

پیامبر بزرگوار ما مظهر جوان باوری و اسوه جوان یاوری بود . ایشان در موارد متعدد جوانان برومند را بر پیران نژند برتری داد.

جوانی فصل خودسازی :

امام صادق (ع) : علیک بالاحداث فانهم اسرع الی کل خیر ( روضه کافی ص93)

توجه تبلیغی خود را به نسل جوان معطوف دار و نیروی خویش را در راه هدایت آنان به کار انداز؛ زیرا جوانان زودتر حق را می پذیرند و س

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: